SÜNNETİ İHYÂNIN FAZİLETİ1

[Admin]

SÜNNETİ İHYÂNIN FAZİLETİ
İmâm-ı Rabbânî Hazretleri Mektûbât-ı Şerîfe’sinde şöyle buyuruyor:
“Saâdetli dostlarımıza yapacağım nasihat: Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem) Efendimizin sünnet-i seniyyelerine tâbi olmaları ve râzı olunmayan bid’atlerden kaçınmalarıdır. Zîrâ her kim kendisiyle amel edilmeyen sünnetlerden birini ihyâ ederse onun için yüz şehit sevâbı vardır. Sünnetler böyle olunca farzlardan bir farzı veya vâciplerden bir vâcibi ihyâ edenin elde edeceği mükâfat nasıl olur (siz düşünün).
Hanefî âlimlerinin ekserisine göre vâcib, İmâm Ebû Yûsuf ve İmam-ı Şâfiî’ye göre farz, Hanefî âlimlerinden bazısına göre de sünnet olan tâdil-i erkân, insanların çoğu tarafından terk edilmiş haldedir. İşte böyle terk edilmiş bir ameli ihyâ etmenin mükâfatı, Allah yolundaki yüz şehidin sevâbından daha fazla olur. Helâl, haram, mekruh ve diğer şer’î hükümler de bu kıyas üzerinedir.
Denildiğine göre: Zâlimin elinden pek az bir şeyi alıp sâhibine iâde etmek, iki yüz dirhem tasadduk etmekten daha fazîletlidir. Yine denildi ki: Bir şahsın peygamber ameli gibi sâlih ameli olsa fakat üzerinde bir kimsenin yarım kuruş hakkı kalsa bu hakkı ödemedikçe cennete giremez.
Hulâsâ olarak zâhiri, dînin hükümleriyle süsledikten sonra, amellere gaflet bulaşmaması için bâtına (mâneviyâta) yönelmek lazımdır. Bâtının yardımı olmadan dînî hükümlerle zâhiri süslemek çok zordur.” (Mektûbât-ı İmâm-ı Rabbânî, c. 2, m.87)

[Admin]

YAĞMUR DUÂSINA ÇIKMAK
İhtiyaç olduğu halde uzun müddet yağmur yağmadığı zaman insanların kulluklarını, ihtiyaçlarını, acziyetlerini izhâr ederek yağmur duâsına çıkmaları mübâhtır. Peygamber Efendimiz (salallâhü aleyhi ve sellem) de tevâzû, tezellül, huşû ve tazarru’ içerisinde musallâya çıkarak yağmur duâsında bulunmuşlardır. Peygamber Efendimiz (s.a.v.) yağmur duâsına çıktığı zaman muhakkak şöyle duâ ederdi: ‘Ey Allâhım, kullarına ve diğer bütün canlılara yağmur ihsan et, rahmetini yay ve kurak beldelere hayat ver.” (Sünen-i Ebû Dâvûd)
Cündübe (radıyallâhü anh)’dan rivâyet olunur ki, bir Cuma günü bir bedevî gelerek “Yâ Resûlallah, hayvanlarımız ve koyunlarımız helâk oldu, topraklarımız kurudu. Allâhü Teâlâ’ya bize yağmur ihsan etmesi için duâ ediver.” diyerek ricâda bulundu. Resûlullah Efendimiz (sallallâhü aleyhi ve sellem) de ellerini semâya kaldırarak duâ etti. Enes (radıyallâhü anh) der ki: “Semâ cam gibiydi, hiç bulut gözükmüyordu. O anda bulutlar hâsıl oldu ve diğer Cuma’ya kadar yağmur yağdı.”
Yağmur duâsına çıkmadan evvel tevbe etmek, sadaka vermek ve oruç tutmak gibi sâlih amellerde bulunmak, evliyâullâhı bu hususta vesîle ve şefâatçi kılmak lazımdır. Duâya, aç ve susuz kalmış hayvanlar ile zayıf çocukları da götürmelidir ki bunların bereketiyle yağmur yağması ümit olunur.
Rabbine duâ eden kimse icâbet olunacak niyetiyle duâ etmelidir. Çünkü O, Alîm ve Kâdir’dir. Duâlara icâbet etmesinde onun için bir mânî yoktur. O mü’minlere kendi nefislerinden daha yakındır. Duâlarını işitir ve kabul eder.
Duâ edenler ne kadar çok olursa yapılan duâ icâbete o kadar daha yakındır. Zîra Müslümanlar içerisinde duâsı müstecâb kimseler elbette vardır. Allâhü Teâlâ kerem sâhibidir, onlardan bazılarının duâsını kabul edip, geri kalanların duâlarını reddetmez.
Molla Fenârî Hazretleri, Fâtiha Sûresi’nin tefsirinde: “Duâ esnâsında talepte bulunurken teveccühün doğru olması (yani kime duâ ettiğini bilmek), duânın müstecâb olmasındaki en büyük şartlardandır.”
Duânın kabûlünün ilk şartı, temiz ve helâl lokma ile bâtını ıslâh etmek, son şartı ise ihlâs ve kalp huzûrudur. (Tefsîr-i Rûhu’l-Beyân