Karaca Ahmet ve İstanbul Şiirleri

[Admin]

Bir Diyar ki İstanbul, anam babam sana fedadır.
Binlerce derdim olsa o hepsine devadır.
Asıl bana sevdiren bu belde-i tayyibi,
Tunanın yadigârı, Habibinin habibi.

O öyle bir zâttır ki, cihanda bulunmaz.
O kendi arar bulur, onu kimse aramaz.
Ve yine o bir ağaçtır ki, Ferhatlarda büyüdü.
Yemyeşil yaprağıyla, Dünyaları bürüdü.

Yüce dağlar misali, bakarken gözleriyle,
Erir benim yüreğim, muhteşem sözleriyle.
Ay desem, ay utanır ve dahi Güneş böyle,
Evlat olmaya çalış, nasıl eylersen eyle.

Ey Sultanım ne olur, sen beni evlât eyle,
İster kapında bir kelp, isterse köle eyle.
İstersen hizmet için, ciğerimi sökerim.
Ağzımda hiç diş koymam, tamamını dökerim.

Sana giden yolcunun ayağının tozuyum.
Hakka tevekkül etmiş, bir kurbanlık kuzuyum.
İşte bir susuz yolcu, Karaca Ahmet’se pınar,
İçmeye doymaz insan, içtikçe içi yanar.

Ne kadar medheylesem, olmaz bunda hiç bitiş,
Yanıyor şu yüreğim, yetiş ÜSTAZIM yetiş.