Tesbih Namazı

[Admin]

Resûlü Ekrem Efendimiz (s.a.v.) muhterem amcaları Hazret-i Abbas'a (r.a.) hitaben Tesbih Namazı ile alakalı dikkat çekici şu tavsiyelerde bulunmuşlardır:

“Ey Abbas! Amcacığım! Sana bir şey vereyim mi, sana bir bağışta bulunayım mı? Sana bir özellik tanıyayım mı? Sana on haslet ölçüsü vereyim mi? Sen bu on hasleti yerine getirdiğin zaman, Allah senin geçmiş ve gelecek, eski ve yeni, bilerek veya bilmeyerek yaptığın, gizli veya aşikâr yapılan, küçük büyük bütün günahlarını affeder, bağışlar. Bu on haslet şunlardır:

“Dört rek’at namaz kılarsın, her rek’atında Fatiha suresini ve başka bir sure okursun. Birinci rek’atta kıraatı bitirdikten sonra, ayakta iken on beş defa: ‘Sübhânellâhi velhamdü lillâhi ve lâ ilâhe illallâhü vellâhü ekber (velâ havle velâ kuvvete illâ billâhil aliyyil azıym)’ dedikten sonra rükua varırsın ve aynı tesbihi on defa rükûda söylersin. Sonra başını kaldırıp, ayakta on defa söylersin. Sonra secdeye gider on defa orada söylersin. Birinci secdeden sonra iki secde arasındaki oturuşta on defa söylersin. İkinci secdeye vardığında yine on defa ve başını secdeden kaldırınca da on defa söylersin. Böylece bir rek’atta yetmiş beş defayı tamamlamış olursun.

“Ey amcacığım! Eğer güç yetirebilirsen, her gün bu namazı bir defa kılarsın. Buna güç yetiremediğin takdirde, her cuma bir defa kılmaya çalışırsın. Bunu da yapamazsan, her sene bir defa kılmaya çalış. Bunu da yapamazsan hiç olmazsa ömründe bir defa olsun kıl.”

[Admin]

Hadis-i kudsîde Cenab-ı Rabbi’l-âlemîn şöyle buyurmuştur:
Mealen:
"Ey âdemoğlu! Kim güle-oynaya günah işlerse, ben de onu ahirette ağlaya-ağlaya Cehennem ateşine sokarım. (O bu dünyada günahı güle-güle işler ama, Ben de onu ahirette Cehennem’e ağlaya ağlaya atarım.)
“” Ey âdemoğlu! Nice zengin insan var ki, Cehennem’e atıldığı zaman, ağlaya-ağlaya fakir olmayı temenni ederdi; (yani parasıyla burada eğlenmiş, yemiş-içmiş, hoplayıp zıplamış günahlara girmiş… ‘Keşke fakir olsaydım da, onu yapmasaydım’ diye Cehennem’e ağlaya-ağlaya girerken, fakir olmayı isterdi).
Buna mukabil kim benim haşyetimden, (hafvullahtan, haşyetullahtan, yani Allah korkusundan, Allah sevgisinden) oturup ağlar (vaziyette tefekkür eder, zikreder, ibadet eder) ise; Ben de onu Cennet’e sokarım, sevinç içinde güle-güle onu Cennet’e koyarım." [Bkz. Nüzhetü’l-Mecâlis ve Müntehabu'n-Nefâîs, Müellif: Abdurrahmân b. Abdisselâm es-Safûrî, hicrî 884 civarında Mekke'de yetişmiştir, Şâfiî ulemasındandır.]

[Admin]

Rasûlüllah Efendimizin (s.a.v.) kâtiplerinden Hanzala b. er-Rebi el-Üseydî (r.a.) kendi başından geçen bir hadiseyi şöyle anlatır:
“Bir gün Ebû Bekir’le (r.a.) karşılaştım. Bana:
“Ey Hanzala nasılsın?” dedi. Ben:
“Hanzala münafık oldu” dedim. O,
“Sübhânallah, sen ne diyorsun?!” dedi. Ben:
“Rasûlullah’ın (s.a.v.) huzurunda bulunuyoruz. O bize Cennet’i ve Cehennem’i hatırlatıyor, sanki (onları) gözlerimizle görür gibi oluyoruz. Fakat O’nun huzurundan çıkınca, hanımlarımızla, çocuklarımızla meşgul oluyoruz. Onların işleri ile uğraşıyoruz, (dinlediklerimizin) çoğunu unutuyoruz.”
(Bunun üzerine) Ebu Bekir (r.a.) şöyle dedi:
“Vallâhi mutlaka bizler de bunun (söylediklerinin) benzeri ile karşı karşıya kalıyoruz.”
(Hanzala r.a. anlatmaya devam ederek):
“Ben ve Ebû Bekir yola koyulduk. Nihayet Rasûlullah’ın (s.a.v.) huzuruna vardık.”
“Hemen ben, Hanzala münafık oldu, yâ Rasûlallah", dedim. Rasûlullah (s.a.v) bunun üzerine:
- “O nedir (o ne biçim söz)” dedi. Ben de şöyle dedim:
“Yâ Rasûlallah! Senin huzurundayken bize Cehennem’i Cennet’i anlatıp hatırlatıyoryorsunuz. Biz (onları), sanki gözlerimizle görüyoruz. Fakat huzurunuzdan çıkınca, eşlerimizle-çocuklarımızla oyalanmaya, mesleğimizi icraya başlayınca, çok (şeyi)unutuyoruz.”
Bunun üzerine Rasûlüllah (s.a.v.) şöyle buyurdu:
- “Nefsim (kudret) elinde olan (Allah’)a yemin olsun ki; huzurumda bulunduğunuz hâl üzere bulunup zikre devam edebilmiş olsaydınız, melekler (evlerinizde) yataklarınız üzerinde ve yollarda sizinle musâfaha ederlerdi. Fakat yâ Hanzala, bir sâat (ahiretiniz için ibadet ve tâat ile) bir sâat (de dünya işleriniz ve geçiminizle uğraşınız)’ diye üç defa tekrarladı.” [Müslim rivayet etti; Bkz. Nevevî, Riyâzu’s-Sâlihîn, Bâb: 14, Hadis no: 151]